Δυο κεριά μισοσβησμένα, τα ρολά κατεβασμένα και το σπίτι βυθισμένο στο σκοτάδι... Μοιάζουν να θρηνούν για μένα, που, παρά τα δεδομένα, μένω ακόμα να ζητώ ένα σου χάδι.
Ρ Η δική μας ιστορία, ένα βότσαλο στη λίμνη, χάθηκε μες την πορεία, όμως έγραψε στη μνήμη. Δε φαντάστηκα καρδιά μου, ούτε τότε, ούτε τώρα, πως θα βλέπω τα όνειρά μου, σκόρπια φύλλα μες τη μπόρα... =====
Στου μυαλού μου τον καθρέφτη, μας κοιτώ, δε βλέπω φταίχτη, μα μετράω στο κορμί μου τα σημάδια. Λες κι έχουν περάσει χρόνια, τι κι αν άλλαξα κολόνια... η καρδιά μου μακριά σου μένει άδεια. |
|
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου