ΝΙΚΗ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ: Η μελωδία της ποίησης, μέσα από την ψυχή και το συναίσθημα. του Ντίνου Σ. Κουμπάτη.

Στην πολυποίκιλη ποιητική παραγωγή της Νίκης Παπουλάκου, ένα πράγμα θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα και από την πρώτη στιγμή: την μουσικότητα στον στίχο και την έκφραση. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι, πολλά από τα ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς μουσικοσυνθέτες, αλλά και στην απαγγελία ή ανάγνωση, γεμίζουν την ψυχή μας από μία αίσθηση τελείου μέλους, το οποίο θωπεύει τα συναισθήματά μας. Παράλληλα μία ευγένεια αισθημάτων και ψυχικών καταθέσεων κατακλύζει τα ποιήματα αυτά, τα οποία και συντίθενται σε στιγμές κατά τις οποίες παρορμήσεις καρδιάς κινούν τα νήματα της ευαισθησίας της για την αγάπη, τον έρωτα, την ζωή, τον Άνθρωπο. Ακόμη και όταν επιχειρεί να αστειευθεί και να διακωμωδήσει καταστάσεις, από τα όσα συνήθως συμβαίνουν γύρω μας, ακόμη και τότε, μέσα από το φαιδρό ύφος του στίχου, ούτε η ευαισθησία λείπει, ούτε η μουσικότητα.

Αντίθετα, αναδεικνύονται η πικρία, ο πόνος, το ενδιαφέρον ακόμη, για ό,τι κακό υπάρχει και δεν μπορεί ή δεν στέργει να διορθωθεί. Και καταγράφει τα γεγονότα αυτά και περιγράφει την απέναντί τους στάση μας όπως στο ποίημά της «Στο ίδιο έργο…», όπου συμπέρασμά της και αλήθεια είναι πως: Αναλωνόμαστε με τούτα και με κείνα, μα όταν φθάνουνε σε μας, δηλώνουμε απ’ την Κίνα… Και είναι αλήθειες, οι οποίες πρέπει να καταγράφονται και να εκφράζονται, και η ποιήτρια τις μεταλλάσει σε στίχο, συμπαριστάμενη, όπως το οφείλουν όλοι οι ποιητές, στα προβλήματα, τις αγωνίες και τις επιδιώξεις των συνανθρώπων τους. Και είναι ακριβής και τελεία η ρήση, κατά την οποίαν ο ποιητής οφείλει να είναι ο εκφραστής του λαού του, και η δική μας ποιήτρια γνωρίζει και επιτελεί αυτό το καθήκον της στο έπακρον. Απεικονίζει συχνά τις καταστάσεις, στις οποίες περιέρχεται ή καταφεύγει η ανθρώπινη απελπισία, καταγράφοντας τα αποτελέσματα έτσι: Στου μυαλού την αρένα θυμωμένες οι σκέψεις βομβαρδίζουν την σιωπή και την σπάνε! Νυσταγμένη η Ελπίδα… ……………………………Κι εσύ λαθρεπιβάτης στο σήμερα προσπαθείς να ξεφύγεις. …………………………… Βουητό από σκέψεις σαν τρομαγμένο μελίσσι…

Καταγράφει, απεικονίζοντας στον στίχο, μία σκληρή πραγματικότητα, την οποίαν ο κάθε ένας-μας, μπορεί, κατά καιρούς, να ζήσει ξέχωρα από τους άλλους, αλλά και σε κάποιες συγκεκριμένες περιόδους και κάτω από ιδιαζόντως συγκεκριμένες συνθήκες να βιώνουμε όλοι μαζί, -όπως, για φανερό παράδειγμα, κατά τις ημέρες μας. Κι ωστόσο, είναι αυτή, -η ποιήτρια-, η οποία θα προσπαθεί πάντα να αντιμετωπίζει για την εποχή της, τον λαό της και την ίδια, τα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους, με νότες αισιοδοξίας, παρακάμπτοντας την σκέψη για να ενεργήσει συναισθηματικά πλέον και να λυτρωθεί και σημαίνει: Αλλού με στέλνει το μυαλό κι αλλού η καρδιά με πάει. Ρίχνω μιά πέτρα στο γιαλό… μαζί κι ό,τι πονάει.

Αισιοδοξεί και μεταδίδει την αισιοδοξία σε όσους την ακολουθούν, γιατί ακολουθεί την επιταγή μέσα από τα μηνύματα του ποιητή και της ποίησης, να καθοδηγήσει μέσω της ψυχικής ανάτασης, προκειμένου κατακτηθούν ξανά τα όσα έχουν χαθεί. Όμως, και προσωπικά, ατομικά, οι κραδασμοί της ψυχής της αντιπαλαίουν ανάμεσα στην παραίτηση και την αισιοδοξία. Εκεί που πέφτει σηκώνεται και εκεί που έχει απελπιστεί ξαναβρίσκει τα φτερά για ένα επόμενο υψιπέταγμα ψυχής και καρδιάς. Λέει: «Αργοπεθαίνει η καρδιά, / την έχεις φυλακίσει», ή «Σε απύθμενους γιαλούς / η ελπίδα βυθίζεται», για να ανακράξει αμέσως μετά: «Ασφυκτιώ σε στενά στερεότυπα / αγανακτώ που φαντάζουν για πρότυπα» και ακόμη πως «η αναμονή σκοτώνει, / καθηλώνει, / εμποδίζει κάθε απόφαση, / κάθε βηματισμό προς τα μπρος», κάτι το οποίο αποτελεί τροχοπέδη στην εξελικτική πορεία προς κάτι καινούργιο, κάτι ανανεωμένο που θα φέρει πίσω την αισιοδοξία και η αισιοδοξία θα πορευθεί προς την λύτρωση, γι’ αυτό και πεπρωμένο στο τέλος του δρόμου είναι η νίκη.

Όμως, αυτό, το οποίο ιδιαίτερα χαρακτηρίζει την ανά χείρας ποιητική συλλογή «Τα ακόρντα της καρδιάς», και εν γένει την ποίηση της Νίκης Παπουλάκου, είναι ο έρωτας, ο ρομαντισμός και ο ερωτισμός, -τρία σημεία, τα οποία γενούν εύγλωττα δημιουργούν συμφύσεις για να ολοκληρώσουν την δομή της συναισθηματικής αναζήτησης, ταυτόχρονα με την επιθυμία της προσφοράς στον έρωτα, ο οποίος άλλοτε δίνει φτερά για κατακτήσεις της καρδιάς και του μυαλού και άλλοτε στερεί κάθε χαρά ζωής με τις κακές αντιδράσεις του. Συχνά ανακαλύπτει την αυταπάτη, αλλά και την εξαπάτηση μιας περαστικής –δήθεν- υπόσχεσης και απελπισμένη αποφαίνεται: Ήρθες σαν κλέφτης κι όχι σαν αγαπημένος, κι έμεινες τόσο, όσο ένας περαστικός… Ο χωρισμός μας πλέον τεκμηριωμένος, όσο κι αν θέλεις να μου λες πως είναι αλλιώς!

Έμπλεη πικρίας, θα αποταθεί στον αγαπημένο για να εκφράσει μελαγχολικά την διαπίστωσή της: Τις μέρες μας τις έντυσες με ψέμα, οι νύχτες ξεψυχούσαν στην σιωπή, τα όνειρά μας βούτηξαν στο αίμα, π’ ακόμα σιγοστάζει απ’ την πληγή! Γνωρίζει καλά, κάποιος, τις συνέπειες του ψέματος στον έρωτα, όταν αυτό αποκαλυφθεί, έτι δε περισσότερο, όταν η αποκάλυψη συντελεστεί μέσα στην ευαίσθητη ψυχή του ποιητή. Εκεί, με δέος και θλίψη, διαπιστώνει πως Καράβια αραγμένα τα όνειρα …βουλιάζουν στην άμμο της στασιμότητας, της ισοπέδωσης. Και είναι ει μη τί άλλον βέβαιον, πως τα όνειρα, τα οποία η ψυχή μας λικνίζει, -και σε αυτήν την περίπτωση η ψυχή της ποιήτριας-, αποθαρρύνονται και φυλλοροούν σαν ανακαλύψουν πως βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο και ουδέποτε θα πραγματοποιηθούν. Αν δεν καλλιεργηθεί και τελεσφορήσει εποικοδομητικά μία ερωτική σχέση, η απογοήτευση είναι καταλυτική και η ανάρρωση βραδεία και επώδυνη, έτσι που συχνά να σε οδηγεί εξιλαστήριο του έρωτος θύμα «κάτω από το βάθρο της απόγνωσης / …. / σε ατέρμονο κενό ανυπαρξίας, / …. / στον εμπαιγμό της ύπαρξης, / σε μία ανεξέλεγκτη κατάρρευση, / της ζωής, της ψυχής, των πάντων!!» Η ποιήτρια, ωστόσο, είναι γνώστης των καταστάσεων και των συμπεριφορών, έχει ονειρευτεί, ελπίσει, απολαύσει, χαρεί, απογοητευθεί, κερδίσει και χάσει, αντιμετωπίσει κάθε είδους στάσεις και αντιδράσεις, και μέσα από την εμπειρία των πτώσεων και ανατάσεών της, θα δυνηθεί να συμπεράνει πως συνωστίζονται Άνθρωποι και ανθρωπάκια… σ’ αυτό το θέατρο που λέγεται Ζωή! ……………………………………. ……………………………………. Που πλανώνται γύρω! ……………………………………. Προχωρούν και Ζουν!! Μέσα από ψυχικές και συναισθηματικές μεταλλάξεις πορεύεται στην ποίησή της, ταπεινώνεται, εξαγριώνεται, αμφισβητεί, επικροτεί, πάνω από όλα πορεύεται σαν συναισθηματίας Άνθρωπος, ο οποίος δεν ζητά παρά μία ιδανική σύσταση της κοινωνίας, μίας νέας ευθείας γεμάτης ανθρωπιά ανάμεσα σε αυτούς, οι οποίοι έρχονται σε επαφή μαζί μας και ενδεχομένως και ενίοτε, κάποιοι από αυτούς αποτελούν, -η αυταπατόμαστε ότι αποτελούν-, μία προοπτική και ένα εχέγγυο για να φυσήσει μέσα μας μία πνοή ανθρώπινης αύρας.

Η Νίκη Παπουλάκου, με το απάνθισμα της ποιητικής δημιουργίας-της, συγκεντρωμένο στο βιβλίο της «Ακόρντα της καρδιάς», δηλοί ότι καταθέτει για μίαν ακόμη φορά την ψυχή της στον βωμό της Ποίησης και μέσα από αυτήν την άσπονδη κατάθεση, να εξαϋλωθεί και να μας προσφέρει τον μελωδικό της στίχο, γεμάτο και αυτόν από ψυχή και συναισθήματα.

Σαλαμίνα, 21 Ιουνίου 2017

Ντίνος Σ. Κουμπάτης

Συγγραφέας-Δημοσιογράφος- Σκηνοθέτης

22/06/17 – Παρουσίαση στην 31^η Έκθεση Βιβλίου Πασαλιμάνι

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ 22.06.2017 Έκθεση Βιβλίου

Μια ωραία εκδήλωση έλαβε χώρα την 9η βραδινή, της 22ας Ιουνίου 2017, κατά την οποία παρουσιάστηκε η ποιητική συλλογή «ΤΑ ΑΚΟΡΝΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ» της ποιήτριας – συγγραφέα και συνεργάτιδας (αρθρογράφου/χρονογράφου) της «ΦΩΝΗΣ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΤΩΝ» ΝΙΚΗΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ. Τη βιβλιοπαρουσίαση διοργάνωσε η ομώνυμη Εφημερίδα - Εκδόσεις, στα πλαίσια των εκδηλώσεών τους και στη διάρκεια της 31ης Έκθεσης Βιβλίου, στο Πασαλιμάνι του Πειραιά.

Την παρουσίαση έκαναν ο Αρχισυντάκτης της εφημερίδας Γιάννης Κατσανέλης και ο συγγραφέας, δημοσιογράφος, σκηνοθέτης και ιδρυτής - πρόεδρος του «Καφενείου των Ιδεών» Σαλαμίνας Ντίνος Σ. Κουμπάτης, ενώ ποιήματα και στίχους από το βιβλίο απήγγειλαν η ηθοποιός Όλγα Μουργελά, η λογοτέχνιδα Ντόρα Μανατάκη και η Νίκη Παπουλάκου.

Την εκδήλωση άνοιξε ο κύριος Γιάννης Κατσανέλης, ο οποίος καλωσόρισε τους παριστάμενους και στη συνέχεια παρουσίασε το θέμα και τους συντελεστές, ενώ ο κύριος Ντίνος Σ. Κουμπάτης, στην ωραία εισήγησή του, ανέλυσε το περιεχόμενο του βιβλίου και φώτισε την προσωπικότητα της δημιουργού, εστιάζοντας -στον μεστού περιεχομένου λόγο του- στο ταλέντο της αλλά και στην καίρια «ματιά» της γραφίδας της, με την οποία έχει καταφέρει να αφουγκράζεται τον σημερινό άνθρωπο και όσα σημαντικά τον «καίνε», όπως τα κοινωνικά θέματα της εποχής μας, ο Έρωτας και οι ανθρώπινες σχέσεις γενικώς, αλλά και να τα αποδίδει υπέροχα στα ποιήματά της. Οι κυρίες Όλγα Μουργελά, Ντόρα Μανατάκη και Νίκη Παπουλάκου, με τις αισθαντικές απαγγελίες τους, μετέδωσαν στο κοινό το αίσθημα και την αξία των στίχων της δημιουργού, αφήνοντας άριστες εντυπώσεις και συγκινώντας τους παριστάμενους, στον κατάμεστο χώρο της Έκθεσης, όπου πραγματοποιούνται οι βιβλιοπαρουσιάσεις.

Η βραδιά έκλεισε με τις ευχαριστίες της τιμώμενης προς όλους και υπογραφή των αντιτύπων που διατέθηκαν, φωτογράφηση των συντελεστών της παρουσίασης και φίλων που παραβρέθηκαν.

Νίκος Μπατσικανής

Συγγραφέας – Ποιητής, Κριτικός Θεάτρου